มีใครเคยเห็นภาพลักษณะนี้กับตัวเองบ้างครับ ผมเคยครับ ครั้งหนึ่งเมื่อตอนเด็ก น่าจะอยู่ช่วงอนุบาล แต่ภาพที่ผมเห็นแตกต่างตรงที่ว่าคนที่ผมเห็นไม่ใช่เด็กแบบในรูป แต่เป็นยายแก่ๆคนหนึ่ง เชื่อเถอะว่าความเวทนาไม่แตกต่างครับ แต่กลับจะยิ่งน่าเวทนามากขึ้นเมื่อเปรียบเทียบกับความรู้สึกนึกคิดของคนอายุเจ็ดสิบที่เก็บอาหารกับพื้นกิน กับความไร้เดียงสาของเด็กอายุไม่ถึงห้าขวบแบบในรูป
วันหนึ่งผมไปจ่ายตลาดกับแม่ ซึ่งปกติจะไปทุกเช้าวันเสาร์ ตลาดที่ไปเป็นตลาดแถวบ้าน เป็นลักษณะตลาดสด เหมือนทั่วไปในเมืองไทยที่พื้นจะสกปรก การจัดการเรื่องความสะอาดคงไม่ต้องพูดถึง ผมเห็นยายคนหนึ่งน่าจะซักเจ็ดสิบ กำลังก้มเก็บกินผัดหมี่ที่ตกอยู่ที่พื้น กลางทางเดินในตลาด ที่แสนสกปรก แม้แกจะเก็บกินแต่ส่วนที่ไม่โดนพื้นก็ตาม ซึ่งท่าทางไม่ต่างกับในรูปเท่าไหร่นัก ซึ่งไม่แน่ใจว่าของยายหรือของคนอื่น
ช่วงหลังที่อินเตอร์เน็ทเข้ามาในชีวิตประจำวัน forwardเมลเป็นเรื่องปกติ ทุกครั้งที่เห็นภาพนี้ ผมก็จะนึกถึงยายคนนั้นทุกครั้ง แล้วย้อนนึกถึงบุญคุณพ่อแม่ที่เลี้ยงเรามาจนถึงทุกวันนี้
ผมคิดว่าภาพนี้เกิดจากความเป็นสิ่งมีชีวิตของมนุษย์ ซึ่งต้องเอาตัวรอด ทำได้ทุกอย่างเมื่อหิว หลายคนจะบอกว่า ต่อให้หิวยังไงก็ไม่มีทางเก็บของบนพื้นกินเด็ดขาด คนเหล่านั้นอาจจะยังไม่เคยอยู่ในสภาวะที่กินเพื่อประทังชีวิตครับ ไม่ใช่แค่กินเพื่ออยู่แบบที่พูดกัน แต่เป็นกินกันตาย กินเพราะไม่มีอะไรจะกินอีกแล้ว สิ่งที่มีคือสิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่มี
กลับไปที่ยายคนนั้น แม้แกจะทำไปด้วยสัญชาตญาณของการเอาตัวรอดด้วยความหิว แต่ภาพนั้นก็ติดตาผมมาจนถึงทุกวันนี้ กว่ายี่สิบปีแล้ว ขอขอบคุณคุณยายที่ช่วยให้ผมได้แง่คิดในการดำเนินชีวิตในวันนั้น และขอบคุณเด็กคนนี้ที่ช่วยย้ำเตือนถึงแง่คิดนั้นครับ
ท่านทั้งหลาย จงสุขใจเถิดที่มีกิน
